Nardaranı şumlamaq üçün ora traktor yollamaq təklifində bulunan qəzəbli yoldaşlar.Siz Narardaranı dövlətin konstitusion quruluşuna təhdid kimi görürsünüzsə, gəlin açıq söhbət edək. Bu halda siz etiraf etməlisiniz ki;
- Azərbaycan dövləti o qədər mağmın gündədir ki, bir kənd onun təməlinə vəlvələ sala bilir.
Onu da qəbul etməlisiniz ki, əgər dediyiniz təhlükə varsa və siz bunu bilə-bilə ora traktor, tank yollamaq təklifi verirsinizsə sizdən böyük dövlət düşməni yoxdur. Niyə?
Çünki, heç bir ölkədə fikri, əqidəni güllə ilə öldürmək mümkün deyil, olmayıb.
Demirsiz, nardardaranlılar Azərbaycanı İrana çevirmək istəyir? Xub! Bəs sizə nə düşüb ki, bizim şahımızı İran şahının etdiyi səhvləri etməyə çağırırsız?
İran islam inqilabından qabaq Şahın nə qədər dindarı öldürdüyünü bilirsiz?
Çox təəssüf ki, bəzi ağıllı hesab etdiyimiz adamlar da Nardaran faciəsində hökumətin təbliğat toruna düşdü. Məsələn, hörmətli şairimiz Rustem Behrudi.O Tale Bağırzadə, nardaranlılar barədə heç bir hüquqa, ümumdavranış kodeksinə sığmayan açıqlamalar verir.
Taleni radikal terrorçu adlandırır. İstinadı isə qondarma, hökumətin cibində olan saytlardır.
O saytlardan daha möhtəbərləri Rüstəm müəllimin dostu, həmyerlisi Hacıbala Abutalıbovun oğlu İsfəndiyarın radikal sələfiləri, Suriyaya gedən döyüşçüləri dəstəklədiyini, onları maliyyələşdirdiyini yazanda isə biz şairdə sükutdan başqa heç nə görməmişdik.
Çox pis.
Nardaran faciəsində həlak olan polislərin dəfn mərasiminə baxdım. Bəri başdan o polislərin də yaxınlarına səbr diləyirəm, çox təəssüf ki onlar da yarıtmaz idarəetmənin qurbandır.Diqqəti başqa məqama çəkirəm. Gördünüzsə dəfn mərasiminə dövləti üst məmur elitası qatılmışdı: nazirlər, hakimlər.
Sizdən soruşuram, siz axırıncı dəfə (Mübariz İbrahimov istisna) hansı ordu zabitinin dəfnində belə şey görmüsünüz?
Sizdən soruşuram, polisə hörmət öz yerində amma torpağının 20 faizi işğalda olan bir dövlətdə ordu polisdən daha ehtirama layiq olmamalıdırmı?
Erməni ilə rəşadətlə döyüşərək şəhid olan igidlərin məzarı başında bu nazirlər, məmurlar niyə görünmür?
Bu kiçik detaldır, amma o da bizə nümayiş etdirir ki böyük Tamaşa hazırlanıb və hələ o davam edəcək.
Yazıq ölkə.
Tutaq ki, Nardaranda həbs olunanlar İranın agentidir.Lap tutaq ki, ölkədə dini rejim yaratmaq niyyətinə düşmüşdülər...
Həbs etdiyiniz etdiniz, şər atdığınıza atdınız, öldürdüyünüzü də öldürdünüz.
Daha kəndin qazını, elektrikini niyə kəsirsiniz?!
Və heyrət doğuran iki cəhət...
Rövnəq Abdullayaev erməni kilisəsinə qaz veridyini deyəndə hamı tolerant oldu, əcaba oldumu?
Bəlkə əlində hakimiyyət və zor olan Rövnəq Abdullayevdən qorxdular deyək?!
Amma dindarlara deyilənlərin heç biri hələ sübut olunmayıb, hələ üstəlik o kənddə uşaq, qoca, xəstələr var. Amma bütün kənd cəzalandırılır.
Və buna da "əcəb olur" deyənlər var.
Nəyin qafasındasınız?
"Aldanmış kəvakib" əsərinin cahil qəhrəmanlarını geri gətirməyə nə qədər də maraqlı olan vətəndaşlarımız varmış?!
İkinci cəhət....
Nardaran kəndini, orda olanları, günahı, günasızı bir yana qoyuram. Bir dövləti idarə edənlər özünə necə sığışdırır bu qədər aşağı düşüb vətəndaşı ilə adi bir qisasçı zavallı kimi davranır?
İnsan bu qədər aşağı,adi qisasçı olduğunu nümayiş etdiməkdən heçmi utanmaz?
Один очень известный психолог начал свой семинар по психологии, подняв вверх 500-рублевую купюру. В зале собралось около 200 человек. Психолог спросил, кто хочет получить купюру. Все, как по команде, подняли руки. Прежде чем один из вас получит эту купюру, я кое-что с ней сделаю, — продолжил психолог. Он скомкал купюру и затем спросил, хочет ли кто-нибудь все ещё её получить. И опять все подняли руки. Тогда, — ответил он, — я делаю следующее, и, бросив купюру на пол, слегка повозил её ботинком по грязному полу. Затем он поднял купюру, купюра была мятая и грязная. «Ну кому из вас она нужна в таком виде?» И все опять подняли руки.
Дорогие друзья, — сказал психолог, — только что вы получили ценный, наглядный урок. Несмотря на всё то, что я проделал с купюрой, вы все хотели ее получить, так как она не потеряла своей ценности. Она всё ещё купюра достоинствoм в 500 рублей.
В нашей жизни часто случается, что мы оказываемся выброшенными из седла, растоптанными, лежащими на полу или в полном дерьме. Это реалии нашей жизни. В таких ситуациях мы чувствуем себя никчемными. Но не важно, что случилось или случится, ты никогда не потеряешь своей ценности. Грязная или чистая, помятая или отутюженная — ты всегда будешь бесценным для всех тех, кто тебя любит. Наша ценность определяется не тем, что мы делаем или с кем мы знакомы, а тем — какой ты.
